Som sendt frå himmelen?
Ein dag tek olja slutt. Kan hende er det thorium – med namn etter guden Tor – som kan redde verda frå energi- og klimakrise.
Thorium er eit metall som finst i naturen. Stoffet vart oppdaga i norsk berg av den svenske kjemikaren Jöns Jakob Berzelius i 1828.
Om professor Berzelius allereie den gongen såg energipotensialet i oppdaginga si, er uvisst. Men namnet han gav det nye og lett radioaktive grunnstoffet, tyder på det: Thorium er namna etter den norrøne guden Tor, han som fór gjennom lufta med bulder og brak, og slo med hammaren så gnistane fauk.
Nå syner det seg at dette stoffet kan få Noreg til å gnistre – om styresmaktene vil. Noreg er nemleg verdas tredje største thoriumnasjon, etter India og Australia. Så langt er det påvist førekomstar på om lag 180 000 tonn thorium her til lands. Det utgjer ein verdi anslått til tusen gonger større enn oljefondet.
Nå har Olje- og energidepartementet gjeve Forskingsrådet i oppgåve å greie ut om thorium kan brukast til å produsere energi i Noreg.
– Thorium kan vere redninga for verdas energikrise, og slik ha ein enorm verknad på klimakrisa, seier Egil Lillestøl. Han er professor ved Universitetet i Bergen og sjølvoppnemnt thoriumprofet i Noreg,
Fire gode grunnar
Det var Carlo Rubbia, forskar ved CERN i Sveits, og nobelprisvinnar i fysikk i 1984, som utvikla ideen om ein thorium- reaktor. Det er historia om eit prosjekt som verkar for godt til å vere sant. For det første kan ein thoriumreaktor ikkje kome ut av kontroll, slik vanlege reaktorar kan. Den er dermed ufarleg. For det andre produserer den lite radioaktivt avfall. For det tredje kan ein til og med nytte supergiftig plutonium som brensel. For det fjerde kan ein i praksis ikkje nytte thorium til å lage atomvåpen.
Kvifor er det slik? Svaret ligg i forklaringa på korleis ein thoriumreaktor verkar.
Det særskilte er at den fungerer gjennom å forsterke energi som vert tilført. Ulikt konvensjonelt reaktorbrensel, som uran 235, er ikkje thorium fissilt: Det spaltar seg ikkje av seg sjølv, men treng ei ytre energikjelde for å bli spalta. Kjernereaksjonen vert driven av ein partikkelakselerator som endrar thorium til uran (233). Akseleratoren skyt ut ei stråle som spaltar det produserte uranet. Om ein slår av denne strålen, stoggar prosessen opp. Dermed er det, slik professor Lillestøl forklarar det, ei enkel sak å styre reaktoren slik at kjernereaksjonen ikkje kjem ut av kontroll.
Rubbia var ikkje langt frå å få gjennomslag i EU for å få bygge ein slik reaktor. Utover på 1990-talet gav europeisk industri og EU hundre millionar euro til å utvikle prosjektet.
Då Rubbia bad om 500 millionar meir, vart det likevel full stogg. Ifølgje professor Lillestøl er det den franske kjernekraftlobbyen som sperrar for vidareutvikling av konseptet, fordi dei vil unngå konkurranse.
Norsk månelanding, Jens!
Lillestøl nyttar svært mykje av tida si til å reise land og strand rundt for å fortelje om kor bra thoriumkraft etter hans meining er. Konkret foreslår han at Noreg investerer den halve milliarden euro som EU ikkje ville gje, til å bygge ein thoriumreaktor. – Dette kan vere eit nytt løft for landet, meiner han.
– Likskapen med oljeboomen for ein mannsalder sidan ligg opp i dagen: Det er snakk om å vere pionerar i utvikling av ny, industriell teknologi, og vi som nasjon rår over særs store råstoffreservar.
Dermed er det freistande å legge til: Her har du månelandinga di, Jens! (Det var statsminister Stoltenberg som i nyttårstalen sin nytta denne metaforen då han fortalde om ny CO2-reinsing).
Ikkje dyrare enn CO2-reinsing
Men så er det altså slik at det som ser ut til å vere for godt til å vere sant, ofte er for godt til å vere sant. Kor realistisk er det at den norske regjeringa skal vere villig til å spytte i ein halv milliard kroner for å bygge ein reaktor ingen veit om vil verke?
Lillestøl meiner uansett at Noreg har ein særskild moglegheit til å bygge ein thoriumreaktor. Vi er godt forsynt med energi og kan dermed tenke langsiktig. Dessutan står vi utanfor den sterke kjernekraftindustrien.
– Og når det gjeld summen som trengst, er den, omrekna til dagens kronekurs, på 4,4 milliardar kroner – om lag 0,4 milliardar kroner meir enn Regjeringa vil pøse inn i CO2-reinseanlegget på Mongstad, seier Egil Lillestøl.
– Berre for å få ting i perspektiv.
Men det er ikkje slik at Noreg er forventa å gjere dette åleine, presiserer han.
– Vi har ikkje know-how’en som trengst til å byggje opp dette på eiga hand. Kjernekraft har vore lite populært dei siste tretti åra, for å seie det forsiktig, og dermed har ikkje kjernefysikk vore særleg interessant som studieval. Det finst nesten ingen ny ekspertise på området. Men Norge som vertsland bør kunne take på seg infrastruktur og stå for ein god del av «engi- neering-arbeidet» og ta del i materialstudiar for reaktoren, meiner professor Egil Lillestøl.
IFE skeptisk
Ved Institutt for energiteknikk er ein mindre entusiastisk når det gjeld thoriumenergi. Administrerande direktør Kjell Bendiksen gjev uttrykk for at hovudproblemet er å få verda til å nytte thorium i stor nok skala. Thorium vil måtte konkurrere med billig uran, og det vil vere ei svært krevjande oppgåve.
IFE meiner at ein heller bør satse på utvikling av fusjonsreaktorar, ikkje minst fordi det vil gje nye moglegheiter for norske forskingsmiljø, som til dømes IFE og SINTEF.
Sterke NTNU-miljø
Nyleg vart det etablert eit eige forum for thoriumkraft ved NTNU (http://org.ntnu/thorium/) av studentane Kai Müller Beckwith og Alf Petter Syvertsen. Dei meiner at moglegheitene er store.
– Innanfor kjernefysikken finst det lite ekspertise på dette ved norske universitet. Men her ved NTNU finst det mange som kan spesialisere seg i den retninga, til dømes innanfor teoretisk fysikk og matematikk. Det finst også sterke miljø i eksperimentell teknologi, materialteknologi og vår eiga studieretning nanoteknologi, meiner dei to studentane.
Av Tore Oksholen