Ja! Ka? Følg du med?
Æ var på sausanking i fjellet, og far min ga ordrer om kor æ skulle gå.
– Når du nu går oppover deinn lia, så kjæm du te en rabb, gå ned den slæka, så ser du ei dolp, gå førrbi deinn og følg det raet.
– Ka? svare æ. – You lost me!
– Snakk norsk! sei far min.
– Ja, du og!
– Følg med nu: gå oppover lia der. Og han peke: – Ser du deinn rabben?
– Ja, deinn haugen liksom?
– Ja, en haug eller en rabb, og så går du ned deinn slæka.
– Ka e egentlig ei slæka ?
– Ka ei slæka e? Nei, det … Gløm slæka. Nu e vi kommen te deinn haugen, og når du har gått ned slæka, eller borti der, då finn du ei dolp, men du ser ikkje deinn herfra. Gå førrbi deinn dolpa – og så kjæm du te det raet, og der bli det som en naturlig trasse, og då går du te du kjæm te en tuss, eller det e vel meir en snoill eller en kolle, om du vil.
– Snoill? Tuss? Koille?
– Ja, eller en haug.
– Pappa, finnes det mange ord førr haug?
– Ja! Ka? Følg du med?
– Jajaja!! Vi e kommen te en slags haug, trur æ?
– JA! Men kordan haug meine du?
– Æ veit ikkje. Ka om vi prøva google earth på mobilen min, foreslår æ.
– Ka du snakka om?
– Ja, det sei æ og. Ka e det vi snakka om?
Men mobilen e det ingen hjelp i, for vi står bak en diger kladasj av en – ja haug, som stenge for all dekning. Så æ legg i vei og lar føttern gjette kor den haugen e, og bli gåanes og tenke på kor ofte æ kjæm i situasjona der æ ikkje ana ka folk snakka om.
En kabel-tv-installatør som trur æ veit om æ har IDTV eller HD? En økonom som sei at bunnlinja bestemmer? Det gjør ho sikkert, men kor e ho? På kontinentalsokkelen? Der foregår det kanskje foringsrørboring som e en boremetode som bruker standard foringsrør som arbeidsstreng til planlagt brønndyp, hvor det etterlates og sementeres som foring. Det hørtes fint ut, men så ser æ en Esso-reklame som sei at de selge «drivstoff som virker på molekylnivå.» Ka e det de snakka om? E det nåkka å skryt av? Gjør ikkje veldig mykje i naturen det? Virke på molekylnivå? For eksempel vann? Vann som går i elv, stryk, bekk, foss, os, oppkomme, kilde. Æ bli tuillat.
Det e så mange ord æ ikkje kan heilt, bare nesten. Så mykje språk æ har et omtrentlig forhold til. Og hauet føles fullt, så æ spørr far min: – Treng du egentlig så mange ord for en haug?
– Ser du gateadressa her oppe i fjellan? Nei, og vi må jo dit vi skal.
Ja vel, det e nødvendig med språklig presisjon og en haug med haugnavn. Ja, et fagspråk. Men nån ganga brukes begrepa til å stenge for forståelse. I snobberi og bubbel. Smør deg inn med en krem som forynger huden din: Kremen inneholder «40 ganger så mye nukleære syrer RNA/DNA pr. gram som algen alene.» Skal den her kremen trenge inn i huden og forandre DNAet vårres? Vil vi bli alga? Forstår æ ka de meine?
Andre ganga hjelpe begrepa oss til å se terrenget og finn fram. Det e ikkje heilt lett å skille. Men det e det språket skal. Hjelpe oss å skille. Forstå. Kategorisere. Hjertelig hilsen Carl von Linné.
Så æ tok det opp med kongen på haugen, han far sjøl. Med en kaffekopp og notisbok.
– Kan vi gå gjennom alle alle terrengordan dine? Og forskjellan. Fra den store koille til tind, nut, snoill., tuss, ås, rabb, kam …. og til den lille tue.
– Ja, det kan vi. En snoill e en litt hatteaktig sak, en tuss e en litt tam haug, en rabb e vel … ja, du kjeinne det likså i ordet. Rabb!
– Ka e ei slæka?
– Slæka? Det e ikkje en haug ihvertfall. Æ trur det va bærre et ord han Oddbjørn fant på ei sausanking. Men man hør jo liksom ka det e. Man finn jo opp de ordan man treng. Ja, han Oddbjørn fant også opp navnet Helvetesveita då han ramla beint ned ei rapa oppfør laen ved slutten av vatnet.
– Ei rapa?
– Ja, det e ei livsfarlig slæka.
Og resultatet er at nu ser æ stadig fleire hauga. Alle slags hauga. For når nåkka får et navn, så finnes de. Og et råd fra far min: Når du går i ukjent terreng, snu dæ tebake. Ganske ofte. Finn dæ en stor haug, ja et fjell, du liksom forstår landskapet ut fra.